- habitatio
- hăbĭtātĭo, ōnis, f. [id.], a dwelling, inhabiting:II.
ad habitationem praebere mansionem,
Pall. 1, 9, 1: aquarum, Firm. Math. 2, 10 init.Transf., a dwelling, habitation. —A.Lit. (class.; cf.:B.domus, domicilium, sedes, mansio, tectum): scelestae haec aedes, impiast habitatio,
Plaut. Most. 2, 2, 73; cf. id. ib. 67:ut nobis haec habitatio Bona, fausta... eveniat,
id. Trin. 1, 2, 2: peto a te, ut ei de habitatione accommodes, [p. 836] Cic. Fam. 13, 2:sumptus habitationis,
id. Cael. 7, 17; Cato, R. R. 128; Col. 1, 6, 6:alicui gratuitam habitationem praestare,
Gai. Inst. 4, 153; in plur.:mercedes habitationum annuae,
house-rent, Caes. B. C. 3, 21, 1.—Rent for a dwelling, house-rent:annuam habitationem Romae usque ad bina milia nummum remisit,
Suet. Caes. 38.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.